Pronombres posesivos átonos

Użycie zaimków dzierżawczych jest bardzo podobne jak w języku polskim, również przypadki, w których ich nie używamy. A nie używamy z częściami ciała, bo jeśli boli mnie głowa to wiadomo, że moja, a nie czyjaś, a jeśli mrugam oczami to też zawsze swoimi. Nie używamy z przedmiotami osobistymi- jeśli mówię el coche, to mam na myśli najczęściej mój samochód, nie trzeba tego zaznaczać; ani z rzeczami, które mamy aktualnie na sobie- tak jak po polsku- nie trzeba mówić: zawiąż twoje buty, wystarczy: zawiąż buty. Wydawać się to może oczywiste, ale przez wpływ angielskiego, zdarzają się wątpliwości i błędy w tych kwestiach.

Jeśli używamy zaimków dzierżawczych w jakiejś dziedzinie częściej w hiszpańskim niż w polskim to przy ludziach, w szczególności rodzinie. Częściej powiemy mis padres, mi jefe, mis amigos, niż moi rodzice, mój szef, moi koledzy.

Pronombres posesivos tónicos

Tónicos, czyli akcentowane, albo mocne, bo w zdaniu nie towarzyszą rzeczownikowi, nie są tylko jego określeniem, ale posiadają własną funkcję w zdaniu. Formy w tym przypadku są pełne, czyli mamy wszystkie cztery formy gramatyczne. Używamy ich zawsze wtedy, kiedy bezpośrednio po nich, z różnych przyczyn, nie stawiamy rzeczownika.

mío/mía/míos/mías

tuyo/tuya/tuyos/tuyas

suyo/suya/suyos/suyas

nuestro/nuestra/nuestros/nuestras

vuestro/vuestra/vuestros/vuestras

suyo/suya/suyos/suyas

Co stało się z rzeczownikiem i dlaczego nie stoi po takim zaimku?

Przypadek pierwszy: w ogóle nie ma go w zdaniu (bo wynika z kontekstu, bo był wymieniony wcześniej, bo jest oczywisty)

¿De quién es esto? Es mío.

El tuyo es mejor.

¿Donde está el nuestro?

¿Es vuestro?

Przypadek drugi: rzeczownik jest w zdaniu, ale w innym miejscu.

Este libro no es mío.

Dios mío.

¿Diego es un amigo tuyo?

Una prima suya es abogada.

Átonos, czyli nieakcentowane, to te zaimki dzierżawcze, które stawiamy bezpośrednio przed rzeczownikiem, a niektóre z nich mają formy skrócone. Skrócone, więc nie zawsze widać i słychać jego końcówkę, a więc niektóre formy męskie i żeńskie będą takie same.

I tak mój i moja to mi, a moi, moje- mis

twój, twoja- tu, twoi, twoje- tus

jego, jej, pana, pani (jedna rzecz)- su, jego, jej, pana, pani (więcej rzeczy)- sus

Przy naszym i waszym formy nie są skrócone, a więc mamy cztery różne formy:

nasz- nuestro, nasza- nuestra, nasi- nuestros, nasze- nuestras

wasz- vuestro, wasza- vuestra, wasi- vuestros, wasze- vuestras

Po czym następuje powrót do formy su:

ich, państwa (jedna rzecz)- su, ich, państwa (wiele rzeczy)- sus