Todos, todas y todes

Kolejną kwestią w stosowaniu hiszpańskich końcówek jest liczba mnoga. Nie chodzi tu o niebinarność, nie chodzi o wytworzenie dodatkowej formy żeńskiej ze wspólnej, albo wskazującej na męski. Tym razem kwestia rozbija się o osobną formę dla grupy mieszanej.

Zasady są proste: grupa żeńska ma jedną końcówkę, grupa męska lub mieszana drugą. Ta forma męska w liczbie mnogiej- masculino genérico, nigdy nie sugerowała, nie narzucała, nie implikowała, że grupa składa się z samych mężczyzn, to tylko uniwersalna forma gramatyczna, oznaczjąca zbiór osób, z których przynajmniej jedna jest płci męskiej, (no bo grupa wyłącznie żeńska, owszem, zazwyczaj ma swoje oddzielne określenie). Dlatego pamiętamy o używaniu takich form jak nosotras, vosotras, chicas, señoras, madres, profesoras, compañeras, amigas, todas; ale w przypadku zanieczyszczenia tej grupy choćby jednym osobnikiem męskim, przechodzimy na formy mniej precyzyjne, czyli gramatycznie męskie.

Możemy więc podejść do grupy znajomych i powiedzieć: hola, chicos (coś czego zawsze brakowało mi w polskim); możemy zwrócić się do słuchających nas ludzi: señores; możemy powiedzieć reunión de padres, nawet jeśli w większości przychodzą matki. Po co bardziej komplikować sobie życie skoro ta forma jest zrozumiała, poprawna i uniwersalna?

Oprócz klasycznego damas y caballeros, señoras y señores zaczęły pojawiać się zwroty takie jak: padres y madres, compañeros y compañeras, alumnos y alumnas, etc. Tendencja ta pojawiła się również w Polsce, ale w języku hiszpańskim poszło to o krok dalej. W pewnym momencie te rozbudowane formy stały się jednak przydługie, więc postanowiono je ponownie skrócić, zwłaszcza w zapisie, bo przecież pisanie trwa za długo. W tym momencie pojawiły się zapisy: chic@s, compañerxs, amig*s jako oznaczenie grupy mieszanej. Tyle że tego cholerstwa nie da się przeczytać, a tendencja do skracania przyszła również do mowy. I tu pojawia się znowu bohater neutralności: literka e. Stąd modne dzisiaj formy: chiques, todes, a nawet elles. Paradoksem jest jednak, że w ten sposób dochodzimy ponownie do form: padres albo señores, które to e zawsze miały. I co teraz? Pomysłów pewnie nie zabraknie. Póki co wszelkie dziwne zapisy oraz stosowanie literki e zamiast o lub a, tam gdzie nie było jej wcześniej, jest oficjalnie niepoprawne, aczkolwiek coraz powszechniej spotykane.