Hago y satisfago.

Oprócz klasyki czasowników podawanych jako przykłady nieregularnych, takich jak poner, hacer czy saber, w języku hiszpańskim ukrywają się rzadziej używane czasowniki, których odmiana nie jest oczywista nawet dla rodzimych użytkowników.

W standardowym zestawie czasowników nieregularnych w pierwszej osobie presente nie pojawia się zwykle czasownik asir- chwycić, złapać; z pierwszą osobą: asgo.

Ciekawym przypadkiem jest czasownik satisfacer, bo na pierwszy rzut oka niekoniecznie domyślimy się, że jest on pochodnym czasownika hacer i cała jego odmiana jest analogiczna (satisfago, satisfice, satisfaré, satisfaría)

Popularnym przykładem czasownika, który ma więcej niż jedną poprawną formę jest roer- gryźć (w taki sposób jak gryzonie, ścierając zęby). Teoretycznie jest regularny więc pierwsza osoba powinna brzmieć: roo, i taka jest też preferowana i zalecana forma. Ale roo brzmi trochę podejrzanie, jakoś tak niewygodnie się wymawia, zbyt niepozornie. Dlatego pojawia się podejrzenie, że wzorem czasowników caer czy traer powinniśmy mówić roigo. Trzecia wariacja to: royo, pomimo że najbardziej nielogiczna w czasie teraźniejszym, również jest dopuszczalna. Stąd w presente de subjuntivo mamy ponownie trzy wersje odmiany: roa, roas... roiga, roigas... lub roya, royas...

Podobnie, ale już tylko z dwoma wzorami odmian będzie z czasownikiem raer- trzeć (np. na tarce); w pierwszej osobie presente de indicativo można powiedzieć raigo lub rayo, od tych dwóch alternatywnych nieregularności utworzymy również odmianę presente de subjuntivo.