Czy czasownik gustar jest 'jakiś inny'?

Pytania o 'gustar' powracają jak bumerang w swoim czasie, czyli kiedy tylko czasowniki 'tipo gustar' pojawiają się na zajęciach. Dlaczego akurat te czasowniki funkcjonują inaczej? Czy one są ułomne? Skąd to się bierze? Dlaczego tak a nie inaczej? I dlaczego to takie trudne?

Co z tym zrobić? Czy mówienie w początkowej fazie nauki, że gustar ma tylko dwie formy i jest inny niż pozostałe czasowniki faktycznie ułatwia proces? Wszystko oczywiście zależy od indywidualnych zdolności ucznia, można oswajać stopniowo, można tłumaczyć, można dużo ćwiczyć, ale uważam, że nie wolno mówić, że 'gustar' ma tylko dwie formy, bo to może się kiedyś zemścić. Prędzej czy później każdy natknie się na inną formę gustar i tłumaczenie zacznie się od nowa, a nauczyciel, który mówił wcześniej coś innego, straci na wiarygodności. Jestem za mówieniem wprost: 'gustar' to całkiem zwyczajny, regularny czasownik z pełną odmianą: gusto, gustas, gusta, gustamos, gustáis, gustan. Co w takim razie oznacza gusto? 'Podobam się'. Chyba niezbyt często mamy w życiu okazję powiedzieć coś takiego. Trzeba by chociaż dodać komu się podobam- i tu wchodzą zaimki dopełnienia dalszego (me, te, le, nos, os, les). Częściej mówimy o tym co się nam lub komuś podoba używając trzeciej osoby: me gusta el cine, te gustan las películas policiacas- co nie znaczy, że nie da się użyć 'gustar' w innych osobach. Różnica tkwi w rodzaju i konstrukcji zdania, które układamy przy czasownikach tego typu. Prawdopodobnie po raz pierwszy pojawia się konieczność użycia zaimka dopełnienia dalszego i na tym trzeba się skupić.

Jeszcze lepiej widać istotę tej kwestii przy czasowniku 'parecer', który swobodnie możemy użyć na dwa sposoby: albo ja się wydaję, albo mi się coś wydaje. Czyli: parezco seria, albo: esta película me parece seria. Pareces estresado albo ¿te parece estresante este trabajo? Parecéis aburridos. ¿Os parezco aburrido? Jeśli dobrze przeanalizujemy te zdania, słowo po słowie tłumacząc je na polski, to okaże się, że po polsku wszystko działa identycznie. Jedynie miejsce zaimka się zmienia, sens i sposoby na jakie możemy użyć tego czasownika są bliźniacze. Po polsku również używamy zaimków dopełnienia i nie powinno to wzbudzać takich emocji, kiedy pojawiają się w nauce hiszpańskiego, bo są dla nas całkowicie naturalne. Może po prostu na początek trzeba by przypomnieć sobie podstawy składni w języku polskim a potem przejść na hiszpański.

Czasowniki: gustar, encantar, interesar, parecer, fascinar, importar i podobne są całkowicie normalnymi czasownikami, z pełną odmianą, które wymagają użycia dopełnienia dalszego i, tak się składa, że najczęściej używamy je w trzeciej osobie, ale możemy też w innych. Świadomość z czego i jak konstruujemy poprawne zdanie znacznie ułatwia opanowanie ich użycia.