Año i ano to naprawdę spora różnica

Jednym z tyle częstych co niezrozumiałych błędów na początku nauki hiszpańskiego (a czasem nie tylko na początku) jest absolutne ignorowanie fali nad "n" i czytanie go jako zwykłego "n" zamiast "ń". Sam zapis jest podobny do polskiego, wymowa w zasadzie identyczna jak polskie "ń", nie wiem skąd ten strach przed przeczytaniem po prostu jak "ń".

Sama falka to virgulilla, choć można też mówić tilde (jak na akcenty), a jej brak może całkowicie zmienić znaczenie wyrazu, albo uczynić go niezrozumiałym. Istnieje całe mnóstwo par wyrazów, które będą miały różne znaczenia w zależności od dźwięku, który się w nich pojawi. Ano-año, cono- coño, pena- peña, mono- moño, ordenar- ordeñar czy sueno- sueño to tylko niektóre z nich. Powiedzenie nino zamiast niño czy espanol zamiast español też nie brzmi dobrze. (To tak jak powiedzieć lotz zamiast łódź; sporo czasu zajęło mi domyślenie się o jakie polskie miasto chodzi. Jeśli powie to ktoś, kto zupełnie nie zna polskiego to nas nie zdziwi, ale jeśli usłyszymy coś takiego od kogoś, kto twierdzi, że uczy się polskiego, trochę mówi po polsku, to już trochę słabo i trzeba go koniecznie poprawić- niech nie żyje w błędzie.)

Ñ jest charakterystyczną literą dla języka hiszpańskiego, traktowaną wręcz jako jego symbol, a skąd się wzięła? Podobno z ekonomii, dla zaoszczędzenia czasu i miejsca. Mnisi przepisujący księgi ręcznie zaczęli zapisywać podwójne n jedno nad drugim zamiast obok siebie, aż w końcu to górne stało się tylko szybkim zygzakiem. Jednocześnie trzeba było jednak odróżnić zwykłe n od tego dawniej podwójnego w wymowie, przez co powstał również nowy dźwięk "ń". Tak łacińskie annum stało się hiszpańskim año.

O ile ñ wymawiamy jak polskie ń, czyli dźwięk doskonale nam znany i prosty do wymówienia, to trzeba zwrócić uwagę na słowa w hiszpańskim pisane przez "ni". Dla nas to często ten sam dźwięk, podczas gdy po hiszpańsku przy "ni" nie należy zmiękczać "n" ale wypowiedzieć "n" i "i" jako oddzielne głoski.